Ook de evolutie in de ruimtevaart boeide veel amateurs en ze zagen de mogelijkheden van telecommunicatiesatellieten snel in.
Reeds in 1961 werd door de NASA de eerste radioamateursatelliet met succes gelanceerd, de start van het OSCAR programma (Orbitting Satellite Carying Amateur Radio). Sindsdien zijn meer dan 50 radioamateursatellieten in een baan rond de aarde gebracht.
Een deel had wetenschappelijke experimenten aan boord, maar de meesten hadden transponders (relaisstations) die wereldwijde communicatie mogelijk maakten.
Ook Belgische radioamateurs hebben deelgenomen aan de ontwikkeling van verschillende satellieten.

Marconi Guglielmo werd geboren in Italie op 25 april 1874. Zijn moeder Jameson Annie was afkomstig uit een welbekende Ierse familie en zijn vader Marconi Guiseppe was een welstellend burger van Bologna.

In zijn jonge jaren reisde hij veel, omdat hij zijn moeder op haar buitenlandse reizen vergezelde. Thuis genoot hij privé onderwijs.

Toen hij later de universiteit bezocht bleek algauw dat zijn vooropleiding te kort had geschoten en hij sloot zijn opleiding af zonder enig diploma.

In villa Griffone, een buitengoed van Marconi deed de jonge Guglielmo zijn eerste proefnemingen.

De jonge was zeer geïnteresseerd in de natuurkunde en de experimenten van Hertz Heinrich.
Deze Duitse wetenschapper had recent aangetoond dat elektromagnetische golven op meters afstand konden gedetecteerd worden.

Op een dag in 1895 had hij de elektroden van zijn toestel verbonden met blikken platen,de ene opgehangen in een bamboeraam en de andere plat op de grond.
Hij stelde vast dat de golven op die manier veel verder reikten, vooral wanneer hij dezelfde opstelling gebruikte aan de kant van de ontvanger.
De vertikale antenne of nu nog Marconi antenne was uitgevonden. 
Dankzij deze uitrusting slaagde Marconi erin een verbinding over een afstand van 2,4 km tot stand te brengen.
De draadloze telegrafie was geboren.
Het Italiaanse Ministerie van Post en Telegrafie had weinig interesse en Marconi was teleurgesteld.

Toch verloor hij de moed niet. 

Dankzij de relaties aan moederszijde in de Britse zakenwereld, kon Marconi zijn uitvinding verder uitwerken.
In 1896 trokken ze naar Londen, waar Marconi en zijn moeder verwelkomd werden door een neef die zelf ingenieur was.
Deze zorgde voor een introductie bij A Campbell Swinton en regelde een demonstratie voor William Preece, hoofdingenieur van het Britse Post Office.
Preece was zeer onder de indruk, maar de bureaucratie maakte dat het Post Office niet bepaald snel was met toezeggingen.
Intussen had Marconi al heel wat demonstraties gegeven en de pers reageerde positief.
Daarom besloot hij om zelf een bedrijf te starten, de Wireless Telegraphy and Signal Company Ltd. Het oprichten van deze onderneming stelde Marconi in staat om geld te lenen om verder onderzoek te doen.

De  volgende projecten lieten niet lang op zich wachten.
Eind 1897 had hij enkele masten van 40 m hoogte opgericht bij het Needles Hotel op het eiland Wight.

Marconi had nu bewezen dat het mogelijk was om de Atlantische Oceaan draadloos te overbruggen.Marconiship

Om een echte trans-Atlantische verbinding te maken zette hij een nieuw station op in Cape Breton Island in Canada. Maar ook hier speelde de antennebouw hem parten.
Toen hij kort daarna in Engeland een nieuwe antenne testte, merkte hij dat een op de grond liggende draad een beter signaal oppikte als die in de richting van de zender wees.
Na het nodige onderzoek leidde dit tot de omgekeerde 'L' of de zogenaamde Marconi antenne.

Marconi pastte dit antennetype toe in alle installaties.
Het was ondertussen duidelijk dat er betrouwbare communicatie mogelijk was tussen schepen op zee en het vasteland.
Het aantal zend-en ontvangstinstallaties groeide dan ook gestaag.
De eerste commerciële  installatie op een koopvaardijschip werd in 1900 in gebruik genomen en in 1902 waren er al zeventig schepen

mee uitgerust. Rond 1910 was dit aantal al gegroeid tot 250.
Door het gebruik van een door Marconi uitgevonden magnetische detector werden de installaties heel wat gevoeliger en boekte de Marconi's installaties een flinke voorsprong ten opzichte van de concurentie.

De eerste lange afstand communicatiesystemen maakten gebruik van zeer lange golflengten.
Rond 1920 werden er echter proeven gedaan om met kortere golven te werken.
Ook Marconi installeerde in 1923 een kortegolfzender in Poldhu en voer de oceaan op met zijn ontvangstapparatuur.  Hij stelde vast dat de signaalsterkte aanvankelijk terug liep, maar dat op een afstand van ongeveer 4000 kilometer de ontvangst beter was dan van de lang golf signalen.
Endat terwijl de kortegolfzender veel minder vermogen had.

Het gevolg was dat heel wat organisaties gingen gebruik maken van deze banden.

De Britse regering had behoefte aan een netwerk van stations om een betrouwbare verbinding te krijgen met de overzeese gebieden.

De firma Marconi installeerde het netwerk in betrekkelijk korte tijd.
Ofschoon de technologie heel nieuw was, bleek het geïnstalleerde systeem heel betrouwbaar en bleef gedurende veertig jaar in gebruik.

Marconi zette echter de proefnemingen verder.

Aangezien de nieuwste elektronenbuizen hogere frequenties aankonden slaagde Marconi erin met golflengten tot één meter te werken.
Om de bruikbaarheid van deze nieuwe frequenties te bewijzen installeerde hij een verbinding tussen het Vaticaan en Castel Gandolfo, de zomerresidentie van de paus.

Samuel Finley Breese Morse (Charlestown (Massachusetts), 27 april 1791 - New York City, 2 april 1872) was een uitvinder en kunstschilder uit de Verenigde Staten.

Samuel Morse werd geboren in Charlestown in de Amerikaanse staat Massachusetts.

Samuel was de oudste van drie zonen van Dr Jedediah Morse, een bekend predikant en auteur van geografie boeken. De welgestelde familie had hoge verwachtingen van hun zonen.
De jongens werden eerst opgeleid aan een christelijke kostschool.

Samuel studeerde daarna rechten aan het Yale College, waar hij in 1810 afstudeerde; later werd hij kunstschilder. Morse verwierf bekendheid met zijn portretten en zijn schilderijen van historische gebeurtenissen. 

In 1819 trouwde hij met zijn eerste echtgenote Lucretia Pickering Walker, die in 1825 kort na de geboorte van haar derde kind overleed.
Morse was op reis en ontving een brief van zijn vader met de mededeling dat zijn vrouw was overleden. 

Toen hij de brief had gelezen, vertrok hij meteen naar huis, maar bij zijn aankomst was zij reeds begraven.
Sindsdien dacht hij na over methoden om snel over lange afstanden te kunnen communiceren.

Toen hij in 1837 zijn uitvinding in Washington aan het Congres demonstreerde om financiële steun te verkrijgen voor verdere ontwikkeling, achtten de bewindslieden het belang van de telegraaf te gering.
Twee jaar later probeerde hij het opnieuw en ontving hij 30.000 dollar voor de aanleg van een telegraaf tussen Washington en Baltimore. 
Er wordt een draad aangelegd tussen Baltimore en Washington van ongeveer zestig kilometer.
Op 24 mei 1844 wordt er voor het eerst een bericht verzonden:

'What Hath God Wrought'

De telegraaf van Morse werd een succes:
Samuel Morse werd in korte tijd wereldberoemd door zijn telegraaf, die eenvoudiger van constructie was dan de meeste andere systemen en waarbij slechts twee draden nodig waren voor een verbinding.

Ondanks dit succes verloopt de verspreiding van de elektrische telegraaf hierna moeizaam.
Veel Amerikanen vrezen eventuele negatieve gevolgen van draden over hun landerijen.
Ondanks dit moeizame begin verspreidt de telegraaf zich toch, met name in het westen van Amerika.

De uitvinding zorgt er ook voor dat veel vrouwen een baan krijgen.
Vooral vrouwen worden namelijk ingezet bij het verzenden en ontcijferen van de morsecode.

Aanvankelijk wordt de morsecode altijd eerst op papier gedrukt en daarna ontcijferd.
Rond 1850 ontdekt men echter dat geoefende gebruikers door te luisteren naar het tikken van de telegraaf de code direct kunnen ontcijferen.

Morse trouwde Lucretia Pickering Walker op 29 september 1818, in Concord, New Hampshire .
Zij overleed op 7 februari 1825, kort na de geboorte van hun derde kind (Susan b. 1819, Charles b. 1823, James b. 1825). 

Samuel Morse trouwde in 1848 met zijn 2e vrouw Sarah Elizabeth Griswold, met wie hij vier kinderen kreeg. (Samuel b. 1849, Cornelia b. 1851, William b. 1853, Edward b. 1857)
Hij overleed op 80-jarige leeftijd in New York.
Morse ligt begraven op de Green-Wood-begraafplaats in de wijk Brooklyn in New York.

De schema's hieronder, bedacht door Morses collega Alfred Vail, bevatten het alfabet, de cijfers, en enkele andere veel gebruikte tekens in morse:

      Morsealfabet 

SOS is het internationale noodsignaal.
Het is overigens een veelgehoord misverstand dat het SOS-signaal uit drie symbolen zou bestaan:
de correcte manier van verzenden is als één morsesymbool.
Hier heeft enige ontwikkeling plaatsgevonden:
in het begin (vlak na de uitvinding van het morsealfabet) seinde de seiner de letters apart, vervolgens kwamen er automaten die SOSOSOSO... uitzonden, tegenwoordig met de moderne apparatuur is dit weer veranderd.

Er bestaan al veel site's over de Titanic waar men het echter alleen maar heeft over wat er gebeurde met de passagiers en hoe het kon gebeuren dat er meer dan 1500 opvarende op 15 april 1912 het leven lieten in de Atlantische Oceaan, nadat het schip enkele uren ervoor tegen een ijsberg was gevaren.
Aangezien dit een radioamateur site is gaan we hier trachten de telegrafisten te belichten.

Dank zij de draadloze telegrafie zijn er die nacht 705 mensen gered.
Grotendeels is dit te danken aan de telegrafisten Harold Bride en Jack Philips van de Titanic en Harold Cottam van Carpathia, het schip dat de overlevende gered heeft.
Op 11 april 1912 was omstreeks 13u30 Titanic vanuit het Ierse Queenstown (nieuwe naam: Cobh) vertrokken richting New-York, met 2200 personen aan boord (1300 passagiers en 900 bemanningsleden).
De voornaamste bezigheid van de twee telegrafisten was het versturen van privé telegrammen, wat in die tijd vanop een schip zeer modern was, voor de eersteklas passagiers.

Titanic ontving op 12 april de eerste waarschuwing voor ijsbergen die speciaal aan haar gericht was en afkomstig was van het Franse schip La Touraine.
Ook op 13 en 14 april ontving Titanic nog verschillende berichten over ijsbergen, waaruit blijkt dat Titanic recht op een "ijsveld" af ging.
Op 14 april omstreeks 21u bereikte de Titanic het ijsveld waarbij er geen vaart werd geminderd.
Om 23u40 waarschuwde Frederick Fleet vanuit het kraaienest dat ze recht op een ijsberg af gingen.
De eerste stuurman Murdoch gaf het bevel dat het schip naar backboord moest draaien.
Dit baatte echter niet want nog geen minuut later kwam Titanic in aanvaring met de ijsberg, waardoor er een scheurt in de romp kwam en het schip al snel vol water stroomde.
Het was snel duidelijk dat het Titanic gedoemd was om onder te gaan.